«دوش ديدم كه ملائك در ميخانه زدند/ گل آدم بسرشتند و به پيمانه زدند» اين بيت مطلع يكي از زيباترين غزل‌هاي حافظ است؛ غزلي كه من دوستش دارم و هميشه زير لب زمزمه‌اش مي‌كنم.
اغلب شاعران بزرگ پارسي‌زبان و بخصوص حافظ از چيزهايي حرف مي‌زنند كه در زندگي مردم تاثير دارند و به نوعي با آنها در ارتباط هستند.
هنر اين شاعر در اين است كه افكار و اعتقادات جامعه و مردم را به شكل بسيار خوبي در قالب شعر بيان كرده و مخاطب را با بيان مفهومي چون سرشته‌شدن گل انسان درگير شعر مي‌كند.
شاهكار حافظ در بيان ديگرگونه و زيباي پديده‌ها و افكاري است كه در محيط جامعه‌اش وجود دارد و فكر مي‌كنم بيشتر ايرانيان به تاثير اين شاعر بر زندگي‌شان اعتقاد داشته باشند.
حافظ دنيايي متفاوت را در برابر انسان ايراني قرار داده و مي‌توان گفت همين تغيير نگرش به هستي و جهان‌بيني ما را به اين مي‌رساند كه او را شاهكار بناميم.
محمود جوادي‌پور - نقاش و يكي از بنيانگذاران نقاشي مدرن ايراني